Rosie's Walk

συγγραφέας, εικονογράφος: Pat Hutchins

Η μικρή ιστορία της κότας που πήγε μια βόλτα στο αγρόκτημα, χωρίς να έχει πάρει είδηση την πονηρή αλεπού που την κηνυγάει με δόλιους σκοπούς...

Στο βιβλίο αυτό, άλλος ένας που μάλλον δεν έχει πάρει είδηση την αλεπού είναι ο συγγραφέας. Το παράδοξο δηλαδή του βιβλίου αυτού είναι πως, ενώ η εικόνα μας δείχνει τις περιπέτειες της κότας και της αλεπούς, το κείμενο δεν αναφέρεται καθόλου στην δεύτερη. Είναι απολαυστικό αυτό το στοιχείο γιατί διασκεδάζει κανείς με το να ξέρει κάτι που, όπως φαίνεται τουλάχιστον, ο συγγραφέας δεν ξέρει!

Το βιβλίο κατάφερα να το βρω μόνο στα αγγλικά. Το κείμενο είναι μικρό και εύκολα κατανοητό, ενώ και η ιστορία που αφηγούνται οι εικόνες είναι πολύ ζωηρή και όμορφη, με τα υπέροχα χρώματα της εικονογράφησης.

Αρκεί λοιπόν και μόνο η εικόνα για να απολαύσει κανείς αυτό το μικρό βιβλίο...

Αγαπημένε μου μπαμπά...

συγγραφέας: Φιλίπ Ντιπασκέ (Philippe Dupasquier)

Το βιβλίο αυτό εκδόθηκε το 1988 στα ελληνικά και είναι η ιστορία ενός μικρού κοριτσιού, της Σοφίας, που γράφει γράμματα στον μπαμπά της, ο οποίος είναι ναυτικός. Καθώς ο μπαμπάς της λοιπόν φτάνει σε κάθε γωνιά του κόσμου, λαμβάνει και ένα γράμμα από την κόρη του, που του αφηγείται την καθημερινότητα της.

Αν και η ιστορία ακούγεται απλή, η τεχνική της αφήγησής της είναι ξεχωριστή. Οι σελίδες αυτού του βιβλίου χωρίζονται και στο πάνω μέρος βλέπουμε πώς περνά τη ζωή του ο μπαμπάς, ενώ στο κάτω μέρος η Σοφία και ταυτόχρονα διαβάζουμε αποσπάσματα των γραμμάτων της Σοφίας προς τον μπαμπά της. Η τεχνική αυτή της παράλληλης αφήγησης για μένα είχε μεγάλο ενδιαφέρον.

Στο σχολείο μια/ένας εκπαιδευτικός μπορεί να επεξεργαστεί πολλά θέματα μέσα από αυτό το βιβλίο όπως είναι το γράμμα, οι εποχές (στο βιβλίο σε κάθε σελίδα αναπαριστάται και μια άλλη εποχή του χρόνου), ο κόσμος (λόγω των ταξιδιών του μπαμπά), η θέση του ανθρώπου στον κόσμο και πολλά άλλα!

Ταυτόχρονα είναι ένα γλυκό και τρυφερό βιβλιαράκι, με ευανάγνωστη εικονογράφηση και μικρό κείμενο και για τους πιο μικρούς αναγνώστες!

Οι ιστορίες του Μπάμπη του Μπε- Λύκος ο Λουδοβίκος

συγγραφέας: Τάι-Μαρκ λε Ταν
εικονογράφος: Ρεμπέκα Ντοτρεμέρ

Μια από τις πιο απολαυστικές σειρές παιδικών βιβλίων που έχω διαβάσει είναι αυτή εδώ: "Οι ιστορίες του Μπάμπη του Μπε". Ο Μπάμπης ο Μπε είναι ένα μικρό προβατάκι και τα τρία βιβλιαράκια που αποτελούν την σειρά αυτή ("Λύκος ο Λουδοβίκος", "Χοντρές Γουρουνιές", "Ο Βοσκός, Ή τι μετράνε τα πρόβατα πριν κοιμηθούν...") είναι απλώς απολαυστικά.

Στο "Λύκος ο Λουδοβίκος" ο Μπάμπης και ο Λουδοβίκος παίζουν με τα αυτοκινητάκια τους όταν κάποια στιγμή ακούγεται ένας περίεργος ήχος και μια ιδιαίτερη μυρωδιά αναδύεται στον αέρα. "Ποιος έκανε πριτς?". Ο Λουδοβίκος απαιτεί να μάθει από πού ήρθε αυτός ο ήχος και η μυρωδιά που τον συνοδεύει και ο μικρός Μπάμπης, που δεν παραδέχεται την "ενοχή" του, σκαρφίζεται ένα σωρό δικαιολογίες για να ξεφύγει!

Αστείο, τρυφερό, απενοχοποιητικό και διασκεδαστικό το μικρό βιβλιαράκι, που μπορεί να διαβαστεί και σε παιδιά νηπιαγωγείου. Η εικονογράφηση του ξεχωρίζει, καθώς η απίθανη Ντοτρεμέρ φιλοτεχνεί τις σελίδες του. Γέλασα πολύ με την ιστορία του Μπάμπη του Μπε και του Λύκου του Λουδοβίκου, που μας δείχνουν μια άλλη σχέση ανάμεσα σε πρόβατο και λύκο.

Μερικά δείγματα από τις σελίδες των βιβλίων της σειράς (στα γαλλικά) μπορείτε να δείτε στην ιστοσελίδα της εικονογράφου εδώ.

Η Μπιχλιμπίδα

συγγραφέας: Ζακλίν Μπέθια-Καμπανάρη
εικονογράφηση: Μαρκ Γουαϊνστάιν

Η Μπιχλιμπίδα είναι μια νεαρή πριγκίπισσα που το ΜΟΝΟ που την ενδιαφέρει είναι τα... μπιχλιμπίδια. Της αρέσει να φοράει φανταχτερά φορέματα, βραχιολάκια, δαχτυλίδια και ένα σωρό διαφορετικά στολίδια. Ώσπου μια μέρα γνωρίζει τον Αλέξη! Μάταια εκείνος τη ρωτάει τα ενδιαφέροντα της, ενώ αυτή στα μαλλιά και στα ρούχα έχει μόνο τα μυαλά της! Έτσι και ο Αλέξης, χωρίς να μασάει λέξη, της λέει με αυθάδεια πως από εξυπνάδα είναι άδεια και στην κουβέντα θα ήταν βαρετή, ασυζητητί! Έτσι κι εκείνη, μια και δυο, θέλει στον Αλέξη (και στον εαυτό της) να αποδείξει τη γνώση πόσο μπορεί να αγαπήσει!

Η ιστορία είναι πολύ διασκεδαστική. Τα μικρά στιχάκια είναι εμποτισμένα με χιούμορ και φρεσκάδα, ενώ οι εικόνες, με καλύτερη αυτή  του εξωφύλλου, δένουν με το λόγο.

Το βιβλίο αφηγείται την ιστορία μιας διαφορετικής από τις συνηθισμένες πριγκίπισσας, που μπορεί στην αρχή τα λούσα να είναι η μοναδική της ασχολία, αλλά με αφορμή τον πρίγκιπα Αλέξη και τις ειλικρινείς του λέξεις, αφοσιώνεται στη γνώση και τη δημιουργία.

Το βιβλίο σπάει ένα πολύ συχνό στερεότυπο στα παραμύθια με πριγκίπισσες, αυτό της γυναίκας που γίνεται το κέντρο ενδιαφέροντος και ασχολίας μόνο λόγω της εξωτερικής της εμφάνισης. Εδώ η Μπιχλιμπίδα γίνεται παράδειγμα για ένα σωρό άλλες πριγκίπισσες που είναι κλεισμένες στα παλάτια τους, περιμένοντας τον πρίγκιπα, προσπαθώντας να διατηρήσουν όσο πιο τέλεια γίνεται τα μακριά μαλλιά τους, το κατάλευκο δέρμα τους και να παραμείνουν πανέμορφες και νέες ακόμα και όταν κοιμούνται για 1000 χρόνια. Η Μπιχλιμπίδα αρχίζει να ενδιαφέρεται για το διάβασμα, τη ζωγραφική και τους ανθρώπους γύρω της. Είναι μια γυναίκα που αποφασίζει να αλλάξει και να γίνει μια έξυπνη και δυναμική παρουσία. Επίσης εδώ βλέπουμε και ένα διαφορετικό πρίγκιπα, τον Αλέξη, που δεν τον ενδιαφέρει η ομορφιά της Μπιχλιμπίδας, αλλά όσα έχει (ή δεν έχει) μέσα στο κεφάλι της.

Καλή ανάγνωση!

Τα παιδιά των λουλουδιών

συγγραφέας: Jen Wojtowicz
εικονογράφος: Steve Adams

Ο Τριαντάφυλλος Φίλιος ζει με την οικογένειά του σε ένα σπίτι στο Μοναχικό Βουνό, μακριά από τους υπόλοιπους ανθρώπους. Η οικογένεια του είναι λιγάκι περίεργη και ο καθένας έχει ένα ξεχωριστό χάρισμα.

Ο Τριαντάφυλλος κάθε μέρα πηγαίνει στο σχολείο και εκεί βλέπει την Ανθή, ένα κορίτσι με ένα λουλούδι πίσω από το αυτί της. Μεταξύ τους αναπτύσσεται μια σχέση κατανόησης και εμπιστοσύνης.

Μια ιστορία για το διαφορετικό και πώς το διαφορετικό σε κάνει μοναδικό. Τρυφερό, όμορφο και... μυρωδάτο βιβλίο, καθώς είναι γεμάτο από διάφορα είδη λουλουδιών. Οι σελίδες γεμίζουν από εικόνες, πολύ μελετημένες, με ιδιαίτερα καδραρίσματα η κάθε μια. Το κείμενο μικρό, ευανάγνωστο, απλό και ευχάριστο!Το προτείνω ανεπιφύλακτα, ένα από τα πιο ωραία αναγνώσματα του μήνα!

Η Μικρή Γοργόνα

συγγραφέας: Χανς Κρίστιαν Άντερσεν
εικονογράφος: Λίζμπετ Τσβέργκερ (Lisbeth Zwerger)

Ξανά αυτό το παραμύθι στο ιστολόγιο, λίγο αλλιώτικο αυτή τη φορά.

Η ιστορία η ίδια, πιο περιεκτική και με μικρές παραλλαγές στο τέλος.

Η εικονογράφηση διαφορετική.

Η Τσβέργκερ ζωγραφίζει μια Μικρή Γοργόνα ανάλαφρη, εστιάζει στο βυθό και στο μπλε, και αφήνει πολλά στη φαντασία. Γενικά "πλάνα" στις εικόνες της, δίνει χώρο στο μάτι του αναγνώστη να δει και να φανταστεί. Επιτρέπει έτσι να φτιάξουμε μια ιδέα για το πώς είναι ο βυθός, η ζωή εκεί για την Γοργόνα και έτσι να ταυτιστούμε μαζί της και να επιθυμήσουμε διακαώς να βγει στον κόσμο των ανθρώπων. Γιατί εκεί, στο βυθό, ένα αέναο μπλε κυριαρχεί, η θάλασσα ήρεμη, χωρίς αναταραχές. Όμως όταν ξεσπά η καταιγίδα, μόνο τότε τα κύματα αγριεύουν και η ζωή της Μικρής Γοργόνας αλλάζει.

Άλλες δημιουργίες της εικονογράφου μπορείτε να δείτε εδώ .

Η προηγούμενη ανάρτηση για το παραμύθι της Μικρής Γοργόνας, από τον εικονογράφο Κουεντίν Γκρεμπάν, εδώ .

ΤΕΡΜΑ Η ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ!

συγγραφέας:Φιλίπ Ντιπασκέ (Philippe Dupasquier)
εικονογράφος: Ηρώ Τσαβαλά

Η οικογένεια Ντίξον μένει για λίγες μέρες χωρίς τηλεόραση. Ο κύριος και η κυρία Ντίξον έχουν τους λόγους τους να κάνουν αυτό το ενδιαφέρον πείραμα στο σπίτι τους: τα παιδιά δεν ξεκολλούν από την τηλεόραση. Τέρμα λοιπόν! Και αυτό ήταν, λίγες γκρίνιες και λίγα παράπονα, αλλά να, που τα παιδιά ξεθαρρεύουν και αρχίζουν να διαβάζουν τα βιβλία τους, να παίζουν επιτραπέζια και φανταστικά παιχνίδια με τα λούτρινα ζωάκια τους και άλλα πολλά. Μας είναι απαραίτητη λοιπόν η τηλεόραση?

Το βιβλίο αυτό δείχνει στα παιδιά (και στους μεγάλους) πως όχι, η τηλεόραση δεν μας είναι απαραίτητη. Το ενδιαφέρον σ' αυτή την ιστορία είναι πως, η τηλεόραση επιστρέφει στο σπιτι, αλλά τα παιδιά δεν την έχουν πια τόσο ανάγκη. Κατ' αυτόν τον τρόπο ο συγγραφέας δεν περνάει σε υπερβολικές καταστάσεις και σε διδακτισμό, αλλά δείχνει την πραγματικότητα. Και άλλωστε η επιρροή που έχει πάνω μας ένα μέσο της τεχνολογίας διαφέρει ανάλογα με τον τρόπο που το χρησιμοποιούμε. Αυτό είναι σημαντικό να καταλάβουν τα παιδιά και η ιστορία αυτή είναι ένα καλό παράδειγμα.

Εξίσου καλή είναι και η εικονογράφηση του βιβλίου, όπου όλα είναι ζωγραφισμένα σε ένα ανοιχτόχρωμο καφέ χαρτί, με ελάχιστα χρώματα και λεπτομέρειες, ενώ τα πρόσωπα είναι έτσι φτιαγμένα, ώστε ξεκάθαρα, κατά την άποψή μου, ο καθένας να μπορεί να ταυτιστεί με τους ήρωες.

Ο Κρόκο Κουάκ

συγγραφέας, εικονογράφος: Τσι Γουαν Τσεν (Chih-Yuan Chen)

Ο Κρόκο Κουάκ είναι ένας μικρός κροκόδειλος που έτυχε να γεννηθεί στη φωλιά μιας πάπιας και έτσι να μεγαλώσει σαν πάπια. Μια μέρα όμως τρεις κακοί κροκόδειλοι εμφανίστηκαν για να του αποκαλύψουν (ή να του θυμίσουν) την πραγματική του φύση. Προσπαθούν να τον πείσουν πως, ως κροκόδειλος, δεν μπορεί να είναι φίλος με τις πάπιες. Τον καλούν λοιπόν να έρθει μαζί τους και να στήσει μια παγίδα στις σ΄αυτές για να τις φάνε. Ο Κρόκο Κουάκ βρίσκεται σε μεγάλο δίλημμα. Από τη μια, δεν ξέρει αν είναι κροκόδειλος ή πάπια, και από την άλλη δεν ξέρει ποιον να βοηθήσει, αυτούς που είναι κακοί, αλλά εξωτερικά όμοιοι μ΄αυτόν, ή τους φίλους του, παρόλο που δεν τους μοιάζει καθόλου;

Το βιβλίο θίγει ένα πολύ βασικό ερώτημα, όχι μόνο των παιδιών, αλλά ατόμων όλων των ηλικιών, "Ποιος πραγματικά είμαι". Συγκεκριμένα τα παιδιά στην ηλικία του νηπιαγωγείου, τότε είναι που ξεκινάνε να αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους ανάμεσα στους άλλους και τότε που αρχίζουν να σχηματίζουν ομάδες με διάφορα κριτήρια (φίλοι, συνεργάτες, ανταγωνιστές κλπ). Μπαίνει λοιπόν το ζήτημα του "ανήκειν", που προβληματίζει τους ανθρώπους σε όλη τη διάρκεια της ζωής του. Το βιβλίο θίγει αυτό το ζήτημα με έναν ευχάριστο τρόπο, δημιουργώντας βέβαια ένα δίπολο "καλού - κακού", που συναντάμε στα περισσότερα παραμύθια.

"Ο Κρόκο Κουάκ" έχει επίσης μια αξιοπρόσεκτη και ιδιαίτερη εικονογράφηση από τον Ταϊβανό εικονογράφο Chen.

Η Μικρή Γοργόνα

συγγραφέας: Χανς Κρίστιαν Άντερσεν
εικονογράφος: Κουεντίν Γκρεμπάν

Η γνωστή ιστορία της μικρής γοργόνας, όπως την ξέρουμε, ιδωμένη μέσα από τα μάτια ενός νέου Βέλγου εικονογράφου, του Κουεντίν Γκρεμπάν.

Στο βασίλειο της θάλασσας τη χρονιά που μια γοργόνα κλείνει τα δεκαπέντε της χρόνια μπορεί να ανέβει στην ξηρά και να ζήσει για λίγο έξω από το νερό. Η Μικρή Γοργόνα ανυπομονεί γι' αυτή τη μέρα και μόλις γίνεται δεκαπέντε βγαίνει γρήγορα στην επιφάνεια και μαγεύεται από τις καινούργιες της ανακαλύψεις. Το πρώτο πράγμα που αντικρίζει είναι ένα καράβι, όπου εκεί λαμβάνει χώρα μια γιορτή, προς τιμήν του πιο όμορφου άντρα που έχει δει ποτέ, ενός πρίγκιπα. Ξαφνικά θαλασσοταραχή ξεσπά και όλοι τρέχουν να γλιτώσουν, μόνο ο νεαρός πρίγκιπας δεν προλαβαίνει και τα κύματα τον τυλίγουν. Για καλή του τύχη τον σώζει η γοργόνα, που τον ερωτεύεται παράφορα. Αλλά τι κρίμα, αυτή είναι γοργόνα και αυτός άνθρωπος. Κάτι όμως θα σκεφτεί....

Το κείμενο του Άντερσεν ντυμένο με τις όμορφες εικόνες του Γκρεμπάν. Η εικονογράφησή του με αρμονικές γκρι και μπλε αποχρώσεις, σαν τη θάλασσα, μας ταξιδεύει στην ιστορία. Οι φιγούρες του αρκετά ρεαλιστικές, αέρινες και λιτές, χωρίς να είναι "τέλειες"! Πιστεύω πως οι εικόνες του δεν θα αφήσουν κανέναν ασυγκίνητο...

Άλλες δημιουργίες του Κουεντίν Γκρεμπάν μπορείτε να δείτε στην προσωπική του ηλεκτρονική γκαλερί εδώ .

Το δέντρο που έδινε

συγγραφέας, εικονογράφος : Silverstein Sel

Μια φορά και έναν καιρό ήταν μια μηλιά που αγαπούσε ένα αγόρι. Και το αγόρι όμως αγαπούσε τη μηλιά. Οι δυο τους έπαιζαν μαζί: η μηλιά διασκέδαζε το αγόρι με τα φύλλα και τους καρπούς της κι εκείνο της έδινε την αγάπη του. Όμως το αγόρι άρχισε σιγά-σιγά να μεγαλώνει και να μην θέλει πια να παίζει με τη μηλιά. Μεγάλος άνδρας πια, όσα τον ενδιέφεραν ήταν υλικά αγαθά. Η μηλιά όμως συνέχισε να δίνει όχι μόνο την αγάπη της πια αλλά τα φύλλα, τους καρπούς της και τα κλαδιά της ώσπου έμεινε ένα κούτσουρο μονάχο...

Αγάπησα αυτό το βιβλίο από τη στιγμή που το διάβασα στο βιβλιοπωλείο. Με συγκίνησε ο λιτός του τρόπος που όμως αποδίδει με τόση μαεστρία και ειλικρίνεια την ιστορία. Είναι μια ιστορία για την φιλία, την αγάπη και τη γενναιοδωρία που μερικές φορές δεν περιμένουν ανταλλάγματα. Το βιβλίο έχει ελάχιστα λόγια. Μόνο σε κάποιες σελίδες αυτά πληθαίνουν, όταν το αγόρι έχει πια μεγαλώσει και ζητά απ' τη μηλιά. Ο αφηγητής καταφέρνει να δείξει τη μεγάλη διαφορά ανάμεσα στο παιδί που παίζει και εκφράζεται με τις κινήσεις και τη σιωπή του και στον ενήλικα που μιλά συνεχώς, που έχει ξεχάσει τι είναι παιχνίδι, που γερνάει από τις έγνοιες.

Ποτέ μη γαργαλάς ένα γορίλα

συγγραφέας: Ευγένιος Τριβιζάς
εικονογράφος: Σοφία Φόρτωμα

Ένα βιβλίο για μια σπουδαία συμβουλή: ΠΟΤΕ μη γαργαλάς ένα γορίλα.

Προσέξτε όμως, είναι σημαντική η συμβουλή και η εξήγησή της σοβαρή.

Ο Τριβιζάς είναι ένας από τους αγαπημένους μου Έλληνες παραμυθάδες. Οι ιστορίες του παιχνιδιάρικες και διαφορετικές, η ρήμα του αστείρευτη και πανέξυπνη... Το βιβλίο αυτό κάνει τον μεγάλο και το παιδί να ξεφύγουν από τις κοινοτοπίες της καθημερινής ζωής και να μπουν σε ένα μαγικό κόσμο όπου μπορείς να κάνεις καντάδα σε κουφή καμήλα και να φτιάξεις με ουρά κροκόδειλου πιπίλα. Το μόνο που ΔΕΝ πρέπει να κάνεις είναι να γαργαλίσεις ένα γορίλα. Το ξέρω, είναι διασκεδαστικό και υπέροχο αυτό το γαργαλητό, αλλά η πράξη σου εγκυμονεί κινδύνους...

Από παιδαγωγική άποψη τα βιβλία του Τριβιζά είναι δύσκολα για το νηπιαγωγείο, γιατί η γλώσσα του απευθύνεται σε μεγαλύτερες ηλικίες και τα λογοπαίγνιά του δύσκολα γίνονται κατανοητά από παιδιά πέντε χρονών. Παρόλαυτα αυτό το βιβλίο μπορεί εύκολα να δοθεί και σε τόσο μικρή ηλικία, καθώς έχει λιγότερο δύσκολη γλώσσα, έχει την έμμετρη επανάληψη, που είναι ευχάριστη για τα παιδιά και κάτι το... διασκεδαστικά παράλογο !

Πάντοτε οι μαγικοί τόποι, οι ξεκαρδιστικοί χαρακτήρες και οι μοναδικές καταστάσεις που σκαρφίζεται ο Τριβιζάς σε ικανοποιούν και σε συντροφεύουν ακόμη και πολύ μετά αφού τελειώσεις το βιβλίο.

Χαίρετε

Είμαι μια μελλοντική νηπιαγωγός που της αρέσει ιδιαίτερα το διάβασμα και γενικώς η ενασχόληση με το παιδικό βιβλίο. Απόπειρα μου εδώ είναι να καταγράψω τα παιδικά βιβλία που διαβάζω, το πώς μου φάνηκαν και λίγες σκέψεις πάνω σε αυτα.... Ό,τι εκφράζω εδώ είναι εντελώς προσωπική μου άποψη!

Καλή Ανάγνωση!